Ex-‘Trans’-personen spreken zich uit: “Transgender zijn bestaat niet”.
Terwijl de voorstanders van de transgenderlobby luidkeels en hardnekkig de vermeende voordelen van “geslachtsveranderende chirurgie” verkondigen, wijzen talrijke persoonlijke getuigenissen op het gevaar van dergelijke procedures en de onwaarheden die aan het transgendersentiment ten grondslag liggen.
”Hoe weet ik of ik transgender ben”
De samenleving vecht tegen de schijnbaar alomtegenwoordige krachten van de transgenderlobby. Propaganda voor deze beweging is in elk aspect van de samenleving te zien: er is bijvoorbeeld zelfs een “Wikihow”-pagina met de titel “Hoe weet ik of ik transgender ben”.
Lobby keert zich tegen ”eigen” partij
De lobby is zo radicaal dat ze zich snel keert tegen mensen die voorheen als links werden beschouwd. Het geval van Harry Potter auteur J.K. Rowling is bekend. In 2020 schreef Rowling op Twitter dat biologische seks een realiteit is, terwijl ze relaties tussen mensen van hetzelfde geslacht en “trans” mensen verdedigde. Ondanks haar promotie van homoseksualiteit en transgenderisme was Rowling niet radicaal genoeg om de steeds machtiger wordende transgenderlobby bij te benen, wat leidde tot haar publieke sociale ostracisatie en demonisering.
Translobby machtig, maar machtig genoeg?
De sociale ondergang van J.K. Rowling diende om de immense macht te benadrukken die de translobby heeft vergaard en die de veronderstelde waarheden van elk haar argument opdringt. Maar een aantal mensen die als “transgender” leefden en zelfs operaties ondergingen om dit doel te bereiken, spreken zich nu uit over de fysieke en mentale gevaren en de leugens van de transgenderbeweging.
Kindertrauma’ leidde tot ’transitie’
Een prominente stem is die van Walt Heyer, die zelfs het gebruik van de termen ‘genderdysforie’, ’transgender’ of ‘overgang’ durft te verbieden. “Ik heb nog niet één persoon gevonden die daadwerkelijk genderdysforie heeft,” vertelde hij aan Just The News. Heyer, geboren in 1940, was een van de eerste slachtoffers van de transgenderbeweging. Hij leefde acht jaar lang als vrouw en onderging een “geslachtsveranderende operatie” voordat hij in 1991 “detransitioneerde”. Heyer is zeer open over wat leidde tot zijn besluit om als vrouw te leven toen hij 42 was, na zijn diagnose van “genderdysforie” twee jaar eerder. Hij wijt de oorzaak aan een “jeugdtrauma” van zijn grootmoeder, die hem in meisjeskleren kleedde, en aan seksueel misbruik.
Actief proces van misbruik
Heyer vertelde dat zijn grootmoeder naaister was en dat hij bijzonder geïnteresseerd was in de activiteiten van zijn grootmoeder en uiteindelijk – toen hij vier jaar oud was – interesse begon te tonen in het dragen van de dameskleding die zij maakte. Zijn grootmoeder maakte een jurk voor hem en “begon me te bevestigen en vertelde me hoe leuk ik was”. Heyer beschreef dit als een actief proces van “misbruik” dat hem zowel emotioneel als psychologisch beschadigde.
Misbruik droeg bij aan transgenderisme
Bovendien werd Heyer op 9-jarige leeftijd seksueel misbruikt door zijn oom. In feite vond dit misbruik plaats nadat zijn oom had gehoord dat Heyer jurken droeg. Heyer koppelt het misbruik direct aan zijn toegenomen gehechtheid aan de transgender ideologie: “Dat misbruik zorgde ervoor dat ik niet langer mannelijk wilde zijn. Travestie gaf me een ontsnapping.”
Diagnose genderidentiteitsstoornis
Heyer vertelde in een essay uit 2019 dat hij zich begon te concentreren op hoe hij een meisje kon worden en zelfs God vroeg hem in een meisje te veranderen, in de overtuiging dat dit zou leiden tot zijn acceptatie en bevestiging door zijn omgeving. Toch trouwde hij toen hij in de twintig was, maar onthult dat hij tegen de tijd dat hij 40 was, besloot een “genderspecialist” te zoeken, die hem diagnosticeerde met een “genderidentiteitsstoornis” De specialist adviseerde vervolgens geslachtsveranderende hormonen en een geslachtsveranderende genitale operatie. De arts verwierp het argument dat Heyers jeugdervaringen enige invloed hadden op de zaak. Heyer onderging de invasieve chirurgie waar transgender-voorstanders zo vaak van horen, waaronder borstimplantaten en “vervrouwelijkende procedures”. Bovendien veranderde hij officieel zijn naam in Laura Jensen.
Er bestaat niet zoiets als een transgender’.
Een paar jaar later besefte Heyer dat hij diep ongelukkig was met zijn keuze. Hij werd tot zelfmoordgedachten gedreven. De vertegenwoordiger van de transgenderbeweging, een genderspecialist, bagatelliseerde alle zorgen. Gelukkig luisterde Heyer niet naar dit advies en zocht professionele hulp om zijn jeugdtrauma’s opnieuw te bekijken en zo “de onderliggende omstandigheden aan te pakken die mijn genderdysforie veroorzaakten.”
Zelfvernietiging mogelijk door beschikbaarheid trans-levensstijl
Hij wees op de belangrijkste gebeurtenissen in zijn vroege leven die tot zijn geestelijke angst hadden geleid. Hij waarschuwde echter ook dat zijn destructieve stappen alleen mogelijk waren door de beschikbaarheid en promotie van de transgender levensstijl. “Als ik niet was misleid door mediaverhalen over ‘succes’ van geslachtsverandering en door artsen die zeiden dat transitie het antwoord op mijn problemen was, zou ik niet zo hebben geleden als ik heb gedaan,” schreef hij. Sinds hij in 1991 weer als man is gaan leven, is Heyer uitgesproken in zijn missie om het bedrog en het gevaar van de transgenderbeweging onder de aandacht te brengen.
”Niemand wordt geboren als transgender”
“Niemand wordt als transgender geboren,” vertelde hij aan Just The News. “De waarheid is dat transgenders niet bestaan. Er bestaat niet zoiets als een transgender.” Mensen die zich voordoen als transgender “worstelen met een bipolaire stoornis, schizofrenie, lichaamsdysmorfie, depressie of een onderliggende comorbide kwestie”, voegde hij eraan toe.
Werkelijkheid anders dan media portretteert
Hij waarschuwde dat ondanks de campagne van de media om gevallen als het zijne als “zeldzaam” voor te stellen, de werkelijkheid heel anders is. Heyer zei dat zijn inbox “vol” zat met berichten van mensen die de verschrikkelijke procedures hadden ondergaan om hun lichaam te veranderen om een ander geslacht te vertegenwoordigen en nu spijt hebben van die beslissing.
‘Ik werd gebruikt’
Een andere hooggeplaatste persoon wiens getuigenis de transgenderbeweging weerlegt is Chris Beck, een voormalig, zeer gedecoreerd lid van SEAL Team Six. Beck kondigde in 2013 publiekelijk aan dat hij als vrouw ging leven, onder de naam Kristen. In een lang interview in december vertelde Beck hoe hij in één gesprek door een arts ervan werd overtuigd dat hij transgender was en vervolgens hormoonmedicijnen kreeg toegediend. Hij werd een zeer prominent pleitbezorger van de transgenderbeweging en sprak op vele bijeenkomsten onder zijn nieuw verworven bekendheid door zijn boek Warrior Princess.
”Ik heb mijn leven verwoest”
Vorig jaar kondigde Beck echter aan dat hij was “gedetransitioneerd”. “Alles wat me de afgelopen tien jaar is overkomen heeft mijn leven verwoest,” zei hij. “Ik heb mijn leven verwoest. Ik ben geen slachtoffer. Ik heb dit mezelf aangedaan, maar ik had hulp.” Net als Heyer benadrukte Beck de rol van de pro-transgenderlobby in de samenleving, met name in de media. “Ik werd gebruikt. Ik was erg naïef. Het ging heel slecht met me,” verklaarde hij. “Ik werd misbruikt. Ik werd gepropageerd. Ik werd slecht gebruikt door veel mensen die veel meer kennis hadden dan ik. Zij wisten wat ze deden. Ik niet.”
Alle beschikbare middelen voor totale zelfvernietiging
Hij noemde ook zijn bezorgdheid om kinderen, die de argumenten van de transgenderbeweging ontvangen, als reden om zo openlijk te zijn over zijn “detransitie”. Inderdaad, terwijl de media klakkeloos genderchirurgie promoten als een manier om iemands ingebeelde identiteit te accepteren, sluiten diezelfde media de ogen voor de tragische realiteit die steeds vaker wordt gezien als gevolg van dergelijke argumenten en medische ingrepen. Zoals gezinsverdedigers hebben gewaarschuwd, speelt de beschikbaarheid van hulp bij zelfdoding een steeds grotere rol in het trieste verhaal van de transgenderbeweging.
Geestelijke kwelling onopgelost
Er komen steeds meer verhalen binnen van mensen wier geestelijke kwelling niet is opgelost door het ondergaan van een “aanpassingsoperatie”. In tegenstelling tot wat hun was beloofd, beëindigen deze arme mensen door de teleurstelling hun leven door zelfmoord. Zoals Ross Douthat onlangs in The New York Times opmerkte, nemen de redenen waarom mensen in Canada euthanasie willen, toe.
Mensenrechten impliceren geen recht op zelfkwelling
Douthat schrijft: “Het idee dat mensenrechten een recht op zelfvernietiging inhouden, de opvatting dat mensen in een staat van verschrikkelijk lijden en kwetsbaarheid werkelijk “vrij” zijn om een keuze te maken die een einde maakt aan alle keuzes, het idee dat een geneeskundig beroep de dood zou moeten opnemen in zijn reeks behandelingen – dit zijn inherent destructieve ideeën. “Ongecontroleerd zullen zij een wrede, moedige nieuwe wereld scheppen, een ontmenselijkend laatste hoofdstuk van het liberale verhaal,” waarschuwde hij.
Dit artikel verscheen eerder op tfp.org
