Er staat een prijs op mijn hoofd.
Ik ben een vrouw met een eigen mening.
Daarom moet ik dood.
Zolang seksisme diepgeworteld zit in het systeem van de politie, zal het geweld tegen vrouwen alsmaar toenemen.
Samen met mijn schaamteloze alter ego vertel ik u in SEKSISME mijn verhaal over hoe ik al bijna vier jaar slachtoffer ben van een psychopathische stalker. Deze psychopathische stalker is niet alleen een pathologische leugenaar, die op basis van een pseudologia-phantasticaverhaal bij de rechter een X op zijn ID-kaart wist te ritselen, deze psychopathische stalker blijkt ook een meester te zijn in het verspreiden van fakenieuws.
Maar wie is eigenlijk die psychopathische stalker met de op basis van valse informatie verkregen X op zijn ID-kaart? Wie is die antisociale persoon, die al jaren niet alleen mijn leven tot een hel probeert te maken, maar er ook niet voor schroomde om zijn toxische pijlen op lafhartige wijze te richten op kwetsbare bewoners binnen de Mark Veste?
Waarom grepen de ‘hoeders van de wet’ na de talloze overlastmeldingen over deze persoon niet in? Dat ga ik u in SEKSISME uitleggen.
De psychopathische stalker kan al jarenlang ongestraft zijn gang gaan, omdat hij wordt gepamperd door gendergeïndoctrineerde ‘hoeders van de wet’ die werkzaam zijn bij de politie van Apeldoorn. Na ruim vier jaar onderzoek ben ik tot de conclusie gekomen dat er binnen dit team van de politie een giftige, verziekte organisatiecultuur heerst, waarin ruimte is voor ‘hoeders van de wet’ die misbruik konden maken van mij als slachtoffer. Dat heeft alles te maken met hun aversie tegen een pure vrouw. Sinds bij de politie van Apeldoorn een transpersoon als boegbeeld de scepter zwaait (u kunt hierover lezen in WOKE TERREUR), doe ik er als vrouw niet meer toe. Dat is mij helaas duidelijk geworden.
Op de cover van SEKSISME ziet u symbolisch afgebeeld wijkagent Jaap, agente N. en wijkagent Carl. Het zijn deze drie gendergeïndoctrineerde ‘hoeders van de wet’ die zich naar mij toe, een pure vrouw, op ernstige wijze schuldig hebben gemaakt aan gendergerelateerde misdrijven.
Deze bewijsbare gendergerelateerde misdrijven gaan niet alleen over het structureel weigeren om mijn aangifte tegen de psychopathische stalker op te nemen. Ze gaan ook over victimblaming en over het zonder hoor of wederhoor delen van mijn persoonsgegevens, waar ik overigens nooit toestemming voor heb gegeven.
Dit is een van de redenen waarom ik (ook) de naam van wijkagent Carl met u deel. Deze seksistische man duldt van een vrouw geen nee. Wijkagent Carl doet mij denken aan mijn vader.
“Voordat zijn hand keihard mijn wang raakte, hadden zijn gefronste wenkbrauwen, zijn geërgerde toon en zijn gitzwarte ogen mij al doen vermoeden dat die klap eraan zat te komen. Als kind van amper vier jaar dook ik niet weg, maar ik incasseerde. Het is ook niet bij die ene klap gebleven. Het was mijn vaders manier om mij duidelijk te maken dat hij mijn simpele kindervraag niet kon beantwoorden. Vroeger was het mijn lot om een wijsneus te zijn. Nu doe ik er mijn voordeel mee. Nooit is het in me opgekomen om mijn vader een klap terug te geven. Dat heeft een ander voor mij gedaan. Daar heb ik geen opdracht voor hoeven geven. Mijn vader heeft dat niet overleefd. Het lot had beslist.”
Van de drie gendergeïndoctrineerde ‘hoeders van de wet’ is voor mij, als vrouw en slachtoffer van stalking, wijkagent Carl de meest gevreesde. Na contact met hem werd het mij duidelijk waarom vrouwen geen aangifte doen wanneer ze te maken krijgen met stalking en ander bewijsbaar geweld. Deze wijkagent maakt deel uit van een groep seksistische mannen binnen de politie, die een vrouw enkel beschouwen als volksvermaak en die ervan genieten wanneer een respectabele vrouw publiekelijk voor hoer wordt uitgemaakt. Als vrouw, maar ook als zorgverlener met ruim veertig jaar ervaring, hoop ik dat deze seksistische mannen in de toekomst nooit meer in contact mogen komen met een kwetsbaar slachtoffer dat belast is met een hulpvraag. De kans is aanwezig dat een volgend slachtoffer van deze klootzakken van de treinrails moet worden geschraapt. Duidelijker kan ik het niet stellen …
Mocht u na mijn diagnose kanker twijfelen aan mijn mentale welzijn, dan kan ik u geruststellen. Gezien de gevoeligheid van het onderwerp waarover ik ga publiceren, zou het niet eerlijk zijn om dat te doen als ik mentaal niet in orde zou zijn. Ik laat mijzelf regelmatig testen en de uitkomst van de meest recente test laat zien dat ik mentaal (vlijm)scherp ben.
Een van mijn redenen om openhartig naar buiten te treden met mijn verhaal, is dat ik nog steeds de hoop heb om de psychopathische stalker die het op mij voorzien heeft te overleven. Het is feitelijk bewezen dat er binnen de politie van Apeldoorn ‘hoeders van de wet’ zijn die daar geen medewerking aan willen verlenen. Zij hebben de afgelopen vier jaar besloten om zich tegen mij te keren.
In SEKSISME valt veel te bespreken.
Wie waren die ‘hoeders van de wet’, die tijdens hun nachtdienst genoten van verboden zoete vruchten en daardoor hun werkzaamheden met een schaamteloze onverschilligheid lieten liggen? Waarom vonden deze ‘hoeders van de wet’ het bevredigen van hun eigen geilheid belangrijker dan het redden van een mensenleven?
Normaal gesproken zou het enigszins te begrijpen zijn dat iets wat eigenlijk ongeoorloofd is – maar uit een onbedwingbare lust toch wordt gedaan – de nodige erotische spanning aanwakkert. Maar wanneer dit ten koste blijkt te gaan van een mensenleven, past dit niet bij het beeld dat ik heb van een overheidsinstantie zoals de politie van Apeldoorn. Dan gedraag je je als een zak zonder kloten en ben je de titel ‘hoeder van de wet’ niet waardig.
Een andere reden waarom ik SEKSISME ga publiceren, is dat ik deze overheidsinstantie van Apeldoorn wil sommeren om na jaren afwezigheid mij, een vrouw, eindelijk eens serieus te nemen. Daarnaast is het probleem seksisme binnen de politie te omvangrijk geworden om in een schimmig achterkamertje te worden opgelost. Om het vertrouwen in een overheidsinstantie zoals de politie terug te winnen, is publiekelijke aandacht voor het probleem nodig.
Op 17 januari 2025 heb ik om 10.30 uur, na bijna vier jaar, eindelijk aangifte kunnen doen tegen degene die mij al jaren stalkt. Het is niet bij één aangifte tegen één persoon gebleven, het zijn meerdere aangiftes geworden. Maar het ontbreekt mij aan vertrouwen in de manier waarop deze aangiftes door ‘hoeders van de wet’ binnen de politie behandeld gaan worden. Dat heeft alles met seksisme binnen de politie te maken.
SEKSISME: een diepgeworteld probleem binnen de politie. Vergelijk het met een vochtplek op een plafond. Tegen de tijd dat je zo’n natte plek ziet, druppelt het meestal al een tijdje. Je weet pas hoe groot de schade is wanneer je zo’n plafond openbreekt.
Mijn tijd dringt!
SEKSISME is vanaf 24 april 2025 via deze website te bestellen.
Alieta.
